Annemarie maakte een ernstig auto-ongeval mee

“Elf jaar geleden op weg naar mijn werk werd ik wakker met mijn auto tegen een boom. Ik had heel veel pijn, één been stond dwars, ik kon niet bewegen en niet door de gebarsten voorruit kijken. In een halve seconde ging er heel veel tegelijk door me heen. Ik had doodsangst: lig ik in de sloot? En: straks gaat de auto in brand - er kwam rook uit.

Er kwam iemand aanrijden die de hulpdiensten belde en ook mijn man. Iemand van de brandweer kwam achter me zitten. Ik moest blijven praten. Elk woord deed zeer. Ondertussen kwamen andere hulpdiensten en een traumaspecialist. Ze hebben het dak opengeknipt en mij in de ambulance gelegd. Ik had zo’n intense pijn, het duurde voor mijn gevoel uren. Ik heb een halfjaar zenuwpijn gehad en het duurde een jaar voordat ik weer kon lopen zonder mank te lopen.

Ik heb een fotoboekje gemaakt van de eerste week na het ongeluk, met foto’s en mijn verhalen. Dat was heel goed voor mijn verwerking. Wat ook erg heeft geholpen, was heel vaak mijn verhaal vertellen. Aan familie, vrienden. Pas na vijf jaar kon ik erover vertellen zonder te huilen, maar ik heb het goed kunnen verwerken.

Als toen het platform Jij was daar ook had bestaan, had ik er wel gebruik van gemaakt. Ik heb nooit contact gehad met de man die mij vond, maar het was natuurlijk voor hem ook heel heftig. Ook voor de brandweermannen, hoorde ik via-via. Het eerste halfjaar stond ik op overleven. Maar ik kan me voorstellen dat contact prettig was geweest voor de man die me heeft gevonden. En ook voor mezelf, om te kunnen vragen: wat dacht je toen je het zag, hoe heb jij het ervaren?”