Anita was helper bij een verkeersongeval met dodelijke afloop
‘Het helpt als je mensen kunt spreken die in dezelfde situatie hebben gezeten.’
“In 2017 zag ik onderweg naar mijn werk een auto op z’n kop in het water. Ik twijfelde geen seconde en ben het water in gesprongen. Met vier mensen openden we de deur en zagen een moeder in paniek. We hebben haar bevrijd, en een jongetje van twee. Hij zat vast in z’n stoeltje, hoofd onder water. Even later bleek er nog een meisje van vijf te zijn. Ik zei tegen de man die me het levenloze lichaampje van het jongetje gaf: ‘Je moet terug, er zit er nog een in!’ Omdat ik zwanger was, besloot ik omstanders te instrueren hoe te reanimeren. De ambulance nam het daarna over.
Pas onderweg naar huis brak ik. Ik was er nachtenlang mee bezig. Ik had zoveel waaromvragen over hoe ik had gehandeld, ik droomde erover en zocht online naar informatie. Een politieman gaf elke dag een update over de kindjes, heel fijn. Toen hij belde dat het meisje was overleden, moest ik zo huilen. Hij koppelde me aan Slachtofferhulp. Iedereen kon zeggen dat ik het goed had gedaan, maar zij waren er niet bij geweest. Pas van hen nam ik het aan.
‘De politie hield mij goed op de hoogte. Het hielp ook dat ik mensen kon spreken die in dezelfde situatie hebben gezeten. Daardoor kun je de puzzelstukjes bij elkaar leggen en het een plek geven’
Ik kreeg van de ouders een kaart om te condoleren, dat heb ik gedaan. Na een jaar was er een heel fijne bijeenkomst voor alle betrokkenen. De ouders wilden ons heel graag bedanken, en ik had erg behoefte aan een realiteitscheck: had ik het in mijn dromen niet anders gemaakt? Een man zei: ‘Jij vertelde mij wat ik moest doen bij de reanimatie, daar was ik heel blij mee.’ Het is fijn te weten dat het was zoals ik het me herinner. Het helpt als je mensen kunt spreken die in dezelfde situatie hebben gezeten. Daardoor kun je de puzzelstukjes bij elkaar leggen en het een plek geven.”